برای مواجه به خبر مرگ واژگان آماده اید؟!
از بدو خلقت تا کنون بشر ثابت کرده که خلاق ترین و تواناترین مخلوق روی زمین در ساخت ابزارهای مختلف و متناسب با دوران زندگی خود است، بنابراین، این احتمال هم وجود داره که روزی برسه که انسان ابزار بهتری از حروف الفبا برای برقرار ارتباط و تبادل معنی و مقصود خودش پیدا کنه
الان، نظرتون درباره جمله اولی که گفتم چیه؟
به10 سال پیش فکر کنید یعنی زمانی که تقریبا مبایل در کشور داشت فراگیر می شد تا همین لحظه ای که دارین این مطلب رو روی تلفن همراه، لپ تاپ و پی سی یا تبلت می خونید!
قدیمی تر ها فکر می کنن دیگه کسی سراغ کتاب نمی ره و ناشران نگران آینده صنعت چاپ و نشر! و کتابفروشی هایی که دغدغه آینده شغلی خودشون رو دارن!
به نظر شما، سواد نابود می شه یا با ظرفیت ها، توانمندی ها و ابزارهای دیگه قدرتمند تر، بصری تر و کاربردی تر می شه؟!
احتمالا، پیش فرض شما اینه: سواد سرنوشت فناپذیر و محتومی داره
به روزگار من و شما، سواد کلید موفقیت و پیشرفت محسوب می شه، اما، به این فکر کنید در دنیایی «واقعیت مجازی» و «واقعیت افزوده» و ... به خودمون باید اجازه رویارویی با جایگزین های جدید سواد رو بدیم که حتی سرعت و قدرت رشد و پیشرفت ما رو متحول هم بکنه.
مسلما، فرا سواد صرفا یک گجت جدید یا یک تکنولوژی خلاقانه نیست. کامپیوتر و اینترنت فرا(پسا) سواد محسوب نمی شن. جایگزین شدن سواد نیازمند ظرفیت، توانمندی بیشتر از اینهاست!!
البته بخشی از این آشفتگی به خاطر مقایسه ایه که از پساسواد با سواد خواندن و نوشتن انجام می دیم. قطعا تنها کسانی که در دوران پسا سواد به دنیا بیان و زندگی کنن می تونن تعریف و درک کاملی از فرهنگ دوران پسا سواد ارائه بدن.
درست مثل دوران ارتباط شفاهی که با اختراع خط و بعد با صنعت چاپ جای خودش رو کامل به فرهنگ کهکشان گوتنبرگ واگذار کرد. مردمانی هم که در دهه های نخستین ورود به فرهنگ کهکشان گوتنبرگی زندگی می کردن تصور ویژه ای از تاثیر کتابت و چاپ بر سرنوشت بشر نداشتن. همینطور، در سال های اولیه رشد کامپیوتر و اینترنت نظریه پردازان معاصری که هنوز دوران اینترنت را تجربه نکرده بودن یا با تاثیر شگرف و گسترده آن مواجه نشده بودن، در نظریه هایشان اشاره چندانی به تاثیر این ابزار ارتباطی بر زندگی بشر ندارن، لحظه ای به زمان تولد و مرگ فردیناند تونیس یا دیوید رایزمن فکر کنین و آن را با نظریه و دیدگاه مارشال مک لوهان مقایسه کنین.
اما، به طور نظری، جامعه پسا سواد جامعه ایه که تکنولوژی های چند رسانه ای بسیار پیشرفت کردن و به جایگاه همین ابزار کنونی سواد رسیدن یعنی همون توانایی خواندن و نوشتن، در چنین، جامعه ای، انسان های بعد از ما دیگه به این مهارت ها نیاز مبرم نخواهند داشت.
هر چند گذشتگان ما در دوران پیشاسواد هم به این مهارت ها نیاز نداشتن! چون حدود 40 و اندی هزار سال قبل هنوز بشر قدرت تکلم و تلفظ آواها وحروف و ترکیب کلمات و کمی جلوتر حدود 5 هزار سال پیش تر نیز هنوز به قدرت نگارش حروف و نگارش را دست نیافته بود!
ارتباط شفاهی جای خودش را به نگارش و صنعت چاپ داد و بعدها کهکشان مارکنی از رونق روزنامه، مجله و کتاب کاست. و عصر ما که در دوران انقلاب چهارم به سر می بریم فرمت های مختلف صوتی و تصویری، ویدئو گیم ها، واقعیت مجازی و واقعیت افزوده رونق گرفته است. ما انسان هایی هستیم که توانایی خواندن داریم و هم به آن بی علاقه ایم! چه تناقضی، نه؟!
به فرزندان تون نگاه کنین، که از همین کودکی حتی از سه یا چهار سالگی درک بهتری از اپلیکیشن های مبایل و ... دارن.
